Recenzja filmu

Ratatuj (2007)

Postaram się wpisać w konwencję filmu - czyli żeby tekst się czytało lekko i przyjemnie. Bo taki jest właśnie "Ratatouille", którego polski tytuł brzmi dosyć przewrotnie - Ratatuj. Ratatouille to w rzeczywistości francuska potrawa wegetariańska m.in. z bakłażanów. O ile w oryginale tytuł cokolwiek znaczy, to po przekładzie kompletnie nic. Dystrybutor filmu w Polsce miał zamiar ratować sytuację dokładając do tytułu "się, kto może", co również nie brzmi najlepiej. Może to miała być jakaś aluzja do bohaterów tego filmu, ale jak dla mnie to zbyt głębokie jak na film dla 7-latków, a do tych w końcu jest skierowany film. Jednak dla nich jaki by ten tytuł nie był, i tak ich to będzie mało obchodził, w tej postaci co najwyżej ich rozbawi. Ale zostawmy tytuł w spokoju, w końcu to nie o nim będzie. Będzie za to o Remym, małym szczurku z wielkim węchem. To właśnie jego węch sprawia, że nie czuje się spełniony w swoim środowisku, jakim jest jego rodzina - kolonia szczurów (tych na oko jest z pół tysiąca). Remy wychodzi z założenia, że 'jesteś tym, co jesz'. Wiec nie ma zamiaru jeść byle czego. Zrozumienia w rodzince nie znajduje - w końcu 'żarcie to żarcie'. Remy jednak postanawia podjąć próbę skombinowania sobie jedzenia - kończy się ona na ewakuacji całej kolonii z miejsca zdarzenia. Remy jednak gubi się w kanałach. Tam, w osamotnieniu i czekaniu na jakikolwiek znak życia, zaczyna do niego przemawiać duch Gusteau, uznanego kucharza i 'artystę patelni'. Od tej pory będzie on udzielał rad Remy'emu, co bardzo mu się przyda w przyszłości. Np. teraz - duch namawia go, by wyszedł z tych kanałów i zobaczył co tam jest. Okazuje się, że cały czas był pod Paryżem - tam znajduje restaurację Gusta Gusteau, do której kieruje swoje pierwsze kroki... Co zachwyca w tym filmie? Animacja - i nie chodzi mi tylko o to, że trawka przed domem porusza się pod wpływem wiatru naturalnie i zgodnie z zasadami praw fizyki (chociaż to też). Naprawdę głośne brawa należą się twórcom za dwie rzeczy w tej kwestii: pierwszą jest klimat obrazu. Tak perfekcyjnej paryskiej jesieni w kinie nie widziałem od lat! Promienie słońca przebijające się przez okna w kuchni o wschodzie słońca, barwiące całą scenerią na pomarańczowo, dodaje smaku całości... Smaku, jakiego można zaznać, gdy wyjdzie się pewnego jesiennego poranka do ogrodu, wypije się łyk gorącej czekolady i popatrzy na pejzaż... Smakuje to wybornie, a oto w końcu w Ratatouille chodzi... Drugą kwestią jest bohater tego filmu: Remy. I nie chodzi mi o samą animację szczurka (genialną swoją drogą), ile o to, że ma osobowość. W przeciwieństwie do wielu innych bohaterów opowieści, ten ma swój charakter! Wielką rolę w tym procesie odgrywa animacja samej postaci (najgenialniejsza mimika twarzy w historii animacji!), jak i sposób przestawienia tego zwierzątka: rzadko mówi (ciekawostką jest, ze ludzie nie rozumieją jego pisków), ale charyzmą i zaangażowaniem kładzie na łopatki resztę bohaterów tego typu opowieści. Wszędzie go pełno, cały czas bawi, aż dziw, jak udało się uzyskać takie tempo filmu bez obniżania jego jakości! Za to też należą się twórcom brawa... Gdzieś tam w tle można dostrzec morał błąkający się między kolejnymi żartami, ale ginie on w natłoku tych drugich. Naprawdę, jeśli ktoś bawił się przy "Iniemamocnych" czy "Potworach i spółce", tu też się nie zawiedzie. Polecam.