Doceniam Aftersun jako całość, jednak nie pochłonął mnie emocjonalnie tak jak wielu recenzentów, widzów. Może to trochę kwestia nastroju...ciut mi się dłużył.

Natomiast scena w której po dniu pełnym wrażeń Sophie opisuje swój niepokój, a Calum pluje w lustro łamie serce. Na dwa sposoby.
Calum zauważa, że jego córka mogła odziedziczyć po nim pewne skłonności do zaburzeń psychicznych, depresji, że może w przyszłości spotkać ją to samo.
A to co mówi Sophie, że ten fantastyczny dzień na wakacjach podszyty jest jednak pewnym smutkiem, oddaje to co czuje sam Calum na wakacjach.
Jeśli świetnie spędzony wspólnie czas z córką na wakacjach jest dla niego niewystarczającym powodem by cieszyć się z życia, to czy istnieje cokolwiek co jest w stanie utrzymać go na powierzchni i dać radość?

Drugim takim kopniakiem emocjonalnym, są przebitki z życia dorosłej Sophie. Wydaje się wracać do wspomnień z tych ostatnich wakacji z ojcem i chyba zaczyna trochę rozumieć, to z czym pewnie nie mogła pogodzić się przez lata - Dlaczego ojciec ją opuścił, co siedziało mu w głowie? Bardzo przygnębiające jest jednak to, że zaczyna go rozumieć, ponieważ sama znalazła się w podobnym miejscu ciemne sceny klubowe, symbolizujące problemy psychiczne.