w skrocie: NIE TRAWIE TEJ TRAWY

Farhadi nie rozstrzyga problemu i według mnie w tym tkwi jego geniusz. Zostawia widza z pytaniami ("Rozstanie"). Oglądasz taki film, poznajesz bohaterów umotywowanych z mistrzowską precyzją, poznajesz problem i nie dostajesz gotowej papki, tylko sama musisz (jak to ciekawie ujęłaś) przemielić trawę. Należy rozgraniczyć kino na rozrywkowe i ambitne, ale z drugiej strony operowanie tymi pojęciami to balansowanie na bardzo cienkiej linii bo czy kino rozrywkowe nie może być ambitne, a kino ambitne nie może być rozrywkowe? Kwestia bardzo subiektywna.

Zastanawiam się czego oczekiwałaś?

Kino to obraz? W pewnym sensie tak, ale czy literatura to papier? Zdjęcia w "Rozstaniu" są genialne. Nie narzucają się widzowi, ale zarazem odzwierciedlają klimacik filmu i stan emocjonalny bohaterów.

Filmy Farhadiego nie spodobają się wszystkim - dość oczywiste. Dla mnie najważniejsze jest to, że otwierają dyskusję. Dyskusja może coś zmienić. Film może coś zmienić. Czy to nie jest najważniejsze?

A ja mam wrażenie, że Farhadi ciągle kręci jeden i ten sam film (obejrzałam 4/6). Owszem, zmienia się lokalizacja, zmieniają bohaterowie, ale ciągle jest o tym samym i taki sam sposób podane. Jeśli ktoś lubi kisić się w jednym sosie, pewnie nie będzie zawiedziony. Co innego, gdy pragnie urozmaicenia i jakiegoś powiewu świeżości - wówczas, może być rozczarowany.

widziałem rozstanie i elly, faktycznie klimatem i sposobem opowiadania bardzo podobne co nie umniejsza ich genialności, wydaje mi się że potrafi on ukazać obraz bardzo zbliżony do rzeczywistego życia co na dłuższą metę może być nużące(to mamy przecież na co dzień) a od kina oczekujemy też czegoś innego, jednak w kategorii dramat obyczajowy oba filmy jak dla mnie bdb, zastanawiam się czy jeszcze raz nie zakisić ;) się w jakimś z jego filmów, jak możesz polecić któryś poza tymi 2 byłbym wdzięczny,

Ok, ja rozumiem. Po prostu nie mój klimat. Z irańskich reżyserów, o wiele bardziej pasuje mi sposób prezentowania świata przez Majida Majidi, Hanę i Samirę Makhmalbaf czy wreszcie Jafara Panahiego (który imponuje mi dodatkowo jako człowiek). Maryam Keshavarz też się nieźle zapowiada, ale to tak btw. Wracając zaś do filmów Fahradiego, to najbardziej przypadł mi do gustu "Perski Nowy Rok". Zainteresowała mnie główna bohaterka i wkręciłam się w jej historię. Poza tym, oglądałam "Rozstanie" - niby wszystko ok, ale filmów o takiej tematyce nakręcono sporo.

wielkie dzięki , widać że masz spore rozeznanie w temacie, fahradi faktycznie prezentuje dosyć ciężki klimat,dopiero zetknąłem się z kinem arabskim(nazywając to ogólnie) także nie mam porównania, ale zaciekawiła mnie ta inność przedstawianego w nim świata i nacisk na relacje miedzyludzkie, zerkne również na repertuar tych pozostałych, dzięki, pozdrawiam.

Rozeznanie to słowo o kilka rozmiarów za duże, choć przyznaję, że Iran zaczął mnie kręcić jakiś czas temu. Nie wrzucałabym jednak kina perskiego i arabskiego do jednego worka, bo to zdecydowanie nie to samo. Różnica w mentalności aż bije po oczach.

Ja lubię twórców, którzy tak kręcą się w swoim świecie. Możliwe, że czasem podchodzą pod "mur" i potrzebują przełamania, ale w tym momencie Farhadi bardzo zręcznie się w tym porusza i mnie osobiście nie rozczarował. Ciekawy jestem kolejnego tytułu.

U Bergmana było tak samo :P